- “Zwitsers hebben veel vertrouwen in Nederlandse fysiotherapeuten”
Linda de Vries (35) wilde een halfjaar als fysiotherapeut werken in Zwitserland, ze vond uiteindelijk haar toekomst daar. De Twentse-moeder van een tweeling (Mick & Sem) en een dochter (Lena) runt daar nu met haar man drie fysiotherapiepraktijken. “Zwitsers hebben veel vertrouwen in Nederlandse fysiotherapeuten”
Waar groeide je op in Twente?
Ik ben geboren in Losser, toen ik twee jaar oud was verhuisden we naar Lonneker. Nadat mijn opa overleed, zijn we naast mijn oma gaan wonen, dat was mooi achteraf. We waren verder als gezin toch erg op Losser gericht. Ik ging daar naar school, had daar mijn vriendinnen en ging daar naar mijn sport, Judo.
Judo bij de sportkenners gaat er dan een lampje branden.
“Ja, dat kan.” Ik heb meermaals meegedaan aan het NK en iedere keer een medaille gewonnen. Ik ben Nederlands kampioen geweest met een Nederlands damesteam, en Zwitsers kampioen (tweede van Europa) met een Zwitsers damesteam. En ik heb de Europacup in Zwitserland gewonnen, dus ik stond nog wel eens in de krant. Voor Nederland ben ik uitgekomen op de internationale wedstrijden en heb ik daarbij drie keer de finale gehaald van de Europacup. Destijds behoorde ik tot de top 3 van het land en heb ik ook een tijdje in de top 10 gestaan van de Europese Judoranking. “Ik vind het nog altijd een prachtige sport maar op een bepaald moment ga je je meer concentreren op een maatschappelijke carrière.”
En die lag in Zwitserland?
Dat was niet gepland, op mijn 24e had ik mijn studie afgerond, maar er was weinig werk voor fysiotherapeuten. En dat terwijl er in Zwitserland een tekort was. Door een vakantie kende ik het als een plezierig land. Mijn idee was om daar een halfjaar ervaring op te doen en dan weer terug te gaan. Ik schreef vijf sollicitatiebrieven naar praktijken in het Duits sprekende deel en ik kon bij alle vijf terecht:” Ik koos de meest veelzijdige praktijk en het beviel me hier goed.”
“Het is hier gemoedelijk, zoals in Twente.”
Wij wonen in een klein gehucht dichtbij Bern. Er staat een restaurant, timmerbedrijf en een paar huizen. Het is lekker achteraf en midden in de natuur. De kinderen moeten 20 minuten met de schoolbus, door de bergen naar school. Het is een mooi gebied om te wandelen, met vriendelijke mensen. Ik zou zeggen: het is hier gemoedelijk, zoals in Twente. Tegelijkertijd zijn de mensen wel erg op zichzelf, maar dat ligt ook aan hoe je jezelf opstelt. In die zin misschien ook een beetje als Tukkers, die dat kat uit de boom kijken. Nederlanders zijn hier geliefd. Ze willen hier nog wel eens mopperen op buitenlanders, vooral de Duitsers. Dan zeg ik wel eens: En ik dan? dan is het altijd: “Jij telt niet als buitenlander, jij bent anders.” Ze lopen hier met mij weg.
Inmiddels run je samen met je man drie fysiotherapie praktijken?
“Ja, en we zijn bezig met een vierde.” Dat lag allemaal niet in de planning. Mijn toenmalige werkgever was heel tevreden en vroeg mij of ik de praktijk wilde overnemen. Ik zei nee, ik wilde niet achter een bureau terecht komen, ik wilde vooral met de mensen blijven werken. Maar mijn man is heel ondernemend en zag dat wel zitten. Dus kochten we onze eerste praktijk, nu vier jaar geleden. Hij doet de organisatie en ik doe wat ik het liefste doe, werken als fysiotherapeut. We zoeken eigenlijk ook voortdurend naar nieuwe fysiotherapeuten.
“Zwitserland is neutraal en heeft het goed voor elkaar, het leven is minder stresserig en het is geen lid van de EU.”
Ik woon hier nu 10 jaar. Na zo’n periode mag je inburgeren en Zwitser worden, maar dan moet je je Nederlandse paspoort inleveren. Ik geloof niet dat ik dat wil. Al ben ik hier thuis, ik word niet in één keer Zwitserse. In het begin ging ik vaak terug naar Twente, maar nu is dat hooguit vijf keer per jaar. Door het internet is het gemakkelijker om contacten op afstand te onderhouden. Natuurlijk is het fijn om soms terug te zijn, want het is mijn geboortegrond. Maar ik heb er wel steeds minder behoefte aan. “Zwitserland is neutraal en heeft het goed voor elkaar, het leven is hier minder stresserig en het is geen lid van de EU.” Dat vind ik wel prettig, ze vechten niet mee in de wereld maar zitten aan de onderhandelingstafel. Nederland laat zich makkelijker meeslepen in een oorlog, dat gevaar is er nu ook met de strijd in Oekraïne.
